فصلنامه

زمینه و هدف: در این تحقیق راندمان حذف رنگ زای راکتیو آبی ۱۷۱ با استفاده از فرایند تلفیقی اکسیداسیون پیشرفته UV/H۲O۲ و SBAR مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: ابتدا دو سیستم شیمیائی و بیولوژیکی هر یک بطور مجزا مورد بررسی قرار گرفت. در سیستم شیمیایی پارامترهای نوع و توان لامپ و نیز غلظت اولیه رنگ زا و پراکسید هیدروژن و در سیستم بیولوژیکی زمان ماند هیدرولیکی، شدت هوادهی، غلظت اولیه رنگ زا و درصد حذف رنگ و COD بررسی شدند. پس از تعیین شرایط بهینه و قابلیت هر یک از این سیستم­ ها، جهت بررسی کارائی سیستم تلفیقی، خروجی فاضلاب نیمه تصفیه شده در فاز شیمیایی پس از حذف پراکسید هیدروژن باقیمانده توسط دی اکسید منگنز، وارد راکتورهای بیولوژیکی گردید. یافته­ ها: در آزمایش فاز شیمیایی، غلظت ۱۰۰ ppm رنگ زا با استفاده از لامپ UV-C با توان ۱۵۰ W و با استفاده از mM ۰/۱ پراکسید هیدروژن در pH=۹ در مدت زمان ۲۵ min، به طور کامل رنگبری شد اما راندمان حذف COD در انتهای آزمایش(min ۱۳۵)، ۸۶/۷  درصد  بود. کاربرد سیستم بیولوژیکی حذف ۴۴ درصد رنگ توسط مکانیسم جذب در COD اولیه ۵۰ mg/L را به دنبال داشت که بیانگر عدم توانایی سیستم در تجزیه بیولوژیکی و شکستن مولکول رنگ زا بود. سیستم تلفیقی، قادر به حذف موفق ­تر رنگ و COD رنگ زا در مقایسه با انجام هر یک از فرایندها بصورت مجزا بود. به طوریکه علاوه بر حصول رنگبری کامل، در فرایند تلفیقی اول (حذف رنگ تا غلظت ۴۵ ppm در سیستم شیمیائی و تخلیه به سیستم بیولوژیکی)، میزان حذف COD رنگ زا به ۸۱ درصد و در فرایند تلفیقی دوم (حذف کامل رنگ در سیستم شیمیائی و تخلیه به سیستم بیولوژیکی) به ۵۲ درصد رسید. نتیجه گیری: طبق نتایج بدست آمده، به دلیل پیچیده بودن ساختار رنگ زا، سیستم بیولوژیکی قادر به حذف کامل آلاینده نیست. ولی با تلفیق دو فرایند شیمیایی UV/H۲O۲ و بیولوژیکی SBAR، میزان تجزیه پذیری ترکیبات آلی افزایش می ­یابد که نشان دهنده موفق بودن فرایند تلفیقی در تجزیه ترکیبات سخت تجزیه­ پذیر است.

زمینه و هدف: زئولیت­ ها از جمله جاذب­ های پرکاربرد در حذف آلاینده سمی آرسنیک هستند. هدف از این مطالعه تهیه جاذب­ های زئولیتی گرانولی شده، با استفاده از کیتوسان (CS/Fe-Clin) و آلژینات (Alg/Fe-Clin) و مقایسه آن­ها از لحاظ شکل ظاهری و میزان جذب آرسنیک است.
روش بررسی: جاذب ­های گرانولی به روش ژلاسیون یونی تهیه شدند. تأثیر پارامترهای نوع و غلظت محلول اتصال­ دهنده عرضی و نسبت اولیه مواد در شکل ­گیری گرانول ­ها و همچنین، تأثیر غلظت اولیه آرسنیک و مقدار جاذب بر میزان جذب آرسنیک مورد بررسی قرار گرفت. از آنالیز­های SEM،XRD ،FTIR  وAAS  جهت تأیید نتایج استفاده گردید. داده­ های تعادلی با ایزوترم ­های فروندلیچ و لانگمویر مطابقت داده شد.
یافته­ ها: محلول اتصال ­دهنده عرضی کلرید آهن (III) ۲ درصد وزنی و نسبت اولیه ۴:۱ از آلژینات به نانوکامپوزیت برای (Alg/Fe-Clin) و محلول اتصال­ دهنده عرضی سدیم هیدروکسید + سدیم تری­ پلی ­فسفات ۲ درصد وزنی (۱ درصد + ۱ درصد) با نسبت اولیه ۳:۱ از کیتوسان به نانوکامپوزیت برای (CS/Fe-Clin)، برای سنتز گرانول­ های دارای شکل کروی، استحکام مناسب و ظرفیت جذب بالا انتخاب شدند. حداکثر راندمان جذب جاذب ­های Alg/Fe-Clin و CS/Fe-Clin به ترتیب در دوزهای ۰/۶ و g/L ۱ و در غلظت­ های اولیه ۲۰۰ وµg/L  ۳۰۰، برابر با ۸۸/۱ و ۹۲/۹ درصد تعیین شد. q_max جاذب ­های Alg/Fe-Clin و CS/Fe-Clin توسط ایزوترم لانگمویر به ترتیب ۱۱/۱۱ و mg/g ۱۰ بدست آمد. نتایج با ایزوترم­ فروندلیچ برازش بهتری نشان دادند.
نتیجه­ گیری: با توجه به ظرفیت جذب مناسب، هر دو جاذب سنتز شده قابلیت حذف مؤثر آرسنیک را داشته و اتصال دهنده آلژینات نسبت به کیتوسان در این زمینه کارآمدتر است.